Halibut biały: gigant z morza

Nazwa „halibut” odnosi się do białej części spodniej tzw. strony ślepej. Dawniej halibut był podawany przede wszystkim w święta religijne. Typową cechą halibuta białego jest para oczu po prawej stronie głowy. Halibut biały jest dość żarłoczny i poluje na pokarm, w tym przeważnie ryby, skorupiaki i ośmiornice, za pomocą swojej niebezpiecznej, dwuspiczastej płetwy ogonowej.

W naturze może żyć nawet do 50 lat. Młody halibut dorasta jako okrągła ryba i z czasem lewe oko przesuwa się w kierunku prawego. Później ryba ta pływa lekko na boku, aż w końcu osiąga swój płaski kształt. Jej miąższ jest biały, jędrny i ma delikatny smak.

Halibuta białego poławia się w Atlantyku i Pacyfiku. Żyje on tam na dnie morza do 1500 metrów w głąb. Zdarza się, że wyławiane są wspaniałe okazy ważące ponad 300 kilogramów i mierzące cztery metry długości, które mogą mieć nawet 50 lat. Dzięki nowoczesnej technologii, która przyjęła się również w wędkarstwie, dziś łatwiej jest złowić białego halibuta niż w przeszłości. Doprowadziło to jednak do tego, że staje się on coraz rzadszy, dlatego postanowiono hodować go w akwakulturach. Preferowane są młodsze, mniejsze halibuty.

Świeży halibut uważany jest za wyjątkowy rybny przysmak, który ma łagodny i przyjemnie wyrazisty smak. Jędrne, białe mięso jest łatwe do pokrojenia na filety. Przysmakiem jest również halibut wędzony lub peklowany. Świeża ryba powinna być przechowywana w lodówce i spożywana w ciągu kilku dni. Wędzony halibut może być przechowywany przez około tydzień.

Halibut biały uważany jest za przysmak o doskonałym profilu odżywczym. Zawartość tłuszczu jest stosunkowo niska, podobnie jak kaloryczność, natomiast zawartość białka jest wysoka. Wysoka zawartość kwasów tłuszczowych omega-3 sprawia, że jest cenny dla zachowania zdrowia serca, mózgu i naczyń krwionośnych. Na uwagę zasługuje również wysoka zawartość witaminy E, a także jodu, selenu i żelaza.