Ser topiony w plastrach: rozpływający się ser

Appenzeller pochodzi z regionu Appenzell w Szwajcarii i, podobnie jak Emmentaler, jest wytwarzany z surowego pełnego mleka, choć nie jest tak twardy.

Pierwotnie alpejskie sery górskie wytwarzano z mleka krów, które spędzały czas na łąkach lub pastwiskach w górach lub na Alpach.

Ser maślany został prawdopodobnie wyprodukowany po raz pierwszy na początku XX wieku. Im więcej tłuszczu zawiera, tym bardziej jest kremowy.

Cheddar jest jednym z najbardziej znanych i rozpowszechnionych serów z Anglii. Swoją nazwę zawdzięcza miejscowości o tej samej nazwie.

Do produkcji sera edamskiego potrzebne są: mleko, bakterie kwasu mlekowego i podpuszczka. Pod koniec obróbki gomółka sera jest prasowana na kształt kuli.

Ser pleśniowy powstaje dzięki szlachetnej pleśni, która jest wstrzykiwana do jeszcze niegotowego sera. W tym przypadku termin pleśń nie ma negatywnej konotacji.

Charakterystyczne dla sera Ementaler są kilkucentymetrowe otwory, które powstają w wyniku fermentacji z udziałem kultur bakterii i pyłu siana.

Gouda jest serem półtwardym, produkowanym z surowego lub pasteryzowanego mleka krowiego. Jego okres dojrzewania może wynosić od trzech tygodni do trzech lat.

Gryuère jest serem twardym i pochodzi z kantonu Fryburg w zachodniej Szwajcarii, gdzie ma bardzo długą tradycję. Zawartość tłuszczu wynosi około 50 procent.

Ser harceński pochodzi z gór Harzu i znany jest również pod nazwą rolada harceńska. Wytwarzany jest z odtłuszczonego mleka i należy do kwaśnych przetworów mlecznych.

Jedną z charakterystycznych cech sera Hobelkäse, który jest w rzeczywistości serem z Alp Berneńskich, jest to, że jest on przechowywany przez co najmniej dwa lata w piwnicy.

Leerdammer to półtwardy ser produkowany w Holandii od 1978 roku. Składa się głównie z mleka.

Parmezan to ser o wysokiej zawartości soli, który mimo zawartości wielu minerałów ma wysoką gęstość odżywczą. Parmezan prawie nie zawiera laktozy.

Pecorino pochodzi z Włoch i dawniej był wytwarzany wyłącznie z mleka owczego. Charakteryzuje się orzechową nutą i lekką pikantnością typową dla sera z mleka owczego.

Tarty ser wymaga długiego okresu dojrzewania, dopiero wtedy nabiera pikantnego smaku i nadaje się do tarcia.

Sery topione różnią się konsystencją i poziomem zawartości tłuszczu. Mogą być stosowane jako dodatek do chleba lub do uszlachetniania różnych potraw.

Bryła sera Tête de Moine ma kształt cylindryczny. W przeciwieństwie do innych serów twardych nie kroi się go w plastry, lecz w cienkie wiórki.

Ser tylżycki można rozpoznać po cienkiej, brązowawej skórce, którą w fazie dojrzewania ściera się za pomocą słonej wody i bakterii czerwonej mazi.